ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ 5

Αρχαίο πνεύμα αθάνατο με… σπόνσορες της ντόπας

Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η πρόταση είναι ποτέ δυνατόν να υιοθετηθεί. Συνιστά ουτοπία και οι πολιτικές εξουσίες διακρίνονται για τον υπερβολικό ρεαλισμό τους - κι ας ισχυρίζονται κάποιοι αιθεροβάμονες, πως το ανώτατο στάδιο του ρεαλισμού είναι η ουτοπία… Δεν θα ήταν όμως πολύ όμορφο, σε μια Ολυμπιάδα (του Πεκίνου, γιατί όχι - και ας φορτίσθηκε ήδη αρνητικά σε ό,τι μας αφορά…) να παρελάσει πρώτη η ελληνική αποστολή, με ένα πανό πίσω από τη σημαία μας που να γράφει «Οχι στους αγώνες της ντόπας και της εμπορευματοποίησης!» και ταυτόχρονα η ελληνική κυβέρνηση να ανακοίνωνε διεθνώς πως του λοιπού, η χώρα του «αρχαίου, αθάνατου πνεύματος» αναλαμβάνει κάθε 4 χρόνια τη διοργάνωση μιας πραγματικής Ολυμπιάδας, στην οποία θα παίρνουν μέρος αθλητές (και εθνικές ομάδες - όσες το θελήσουν) που δεν θα αγωνιστούν για χρυσά, αργυρά και χάλκινα, δεν θα 'χουν πίσω τους χορηγούς, δεν θα εισπράξουν αμοιβές, θέσεις, αργομισθίες, παρά μονάχα τον κότινο της νίκης;

Μια Ολυμπιάδα, που δεν θα μετρούν τα ρεκόρ (και οι χρυσοφόρες χορηγίες, πίσω από αυτά), αλλά η συμμετοχή πρωταρχικά και η νίκη δευτερευόντως. Αγώνες που θα καλυφθούν από την εθνική κρατική τηλεόραση, χωρίς σπόνσορες και διαφημίσεις κατά τη διάρκεια της μετάδοσης και με «εικόνα» που θα παραχωρείται δωρεάν σε όποιο κανάλι και δίκτυο τη ζητήσει, υπό την προϋπόθεση πως και σ' αυτές τις μεταδόσεις θα λείπει αποδεδειγμένα το εμπορικό όφελος, το κέρδος, χωρίς «τηλεοπτικά δικαιώματα», παντός είδους «προσφορές» και «ευγενικές χορηγίες». Χωρίς να προαπαιτείται συγκεκριμένη επίδοση, που θα δίνει το δικαίωμα στους αθλητές να συμμετάσχουν και χωρίς να καταγράφονται «ρεκόρ» σε χρόνους, ύψη, μήκη, που να αποτελούν «στόχους» που πρέπει να καταρριφθούν. Συμμετοχή, συναγωνισμός, διάκριση. Τίποτε περισσότερο…

Υποπτευόμαστε πως μια τέτοια πρωτοβουλία, σε βάθος χρόνου, θα είχε απήχηση - έστω και ως «νεοελληνική ιδιαιτερότητα». Και, πάντως, αναπόφευκτα θα πολλαπλασίαζε τον σκεπτικισμό που ήδη υπάρχει και ας χάνεται κάτω από τα δισεκατομμύρια του πλήρως εμπορευματοποιημένου διεθνούς «ερασιτεχνικού αθλητισμού» (πόση υποκρισία, ε;) για το τι κατάντησαν να είναι σήμερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες και κατ' επέκταση ο παγκόσμιος αθλητισμός. Με «κοινό μυστικό» τη γιγάντωση και θεοποίηση της βιομηχανίας της «ντόπας», μιας βιομηχανίας δισεκατομμυρίων που απλώς... συναγωνίζεται (ευρισκόμενη πάντα ένα βήμα μπροστά!) τους θεσμοθετημένους «ελεγκτικούς μηχανισμούς», που σήμερα πια ξέρουμε πως σε τίποτε άλλο δεν χρησιμεύουν παρά ως... άλλοθι!

Και πίσω από όλες αυτές τις πανάκριβες εμποροπανηγύρεις (ολυμπιάδες, παγκόσμια, ευρωπαϊκά, αμερικανικά, ασιατικά και πάει λέγοντας «πρωταθλήματα») δραστηριοποιείται και αποχαλινώνεται ένας ασύλληπτος εμπορικός τζίρος - από αθλητικά είδη, ποτά, τρόφιμα, τράπεζες και ό,τι άλλο βάλει ο νους, που «αφορμή» αλλά και «στόχο» έχει κάθε φορά την «έκπληξη», την κατάρριψη των προηγούμενων ρεκόρ, τις υπεράνθρωπες (κυριολεκτικά!) επιδόσεις και από κοντά το «χάζεμα» στις παγκόσμιες τηλεοπτικές οθόνες δισεκατομμυρίων θεατών που μαζί με τα ρεκόρ «χαύουν» και τους σπόνσορες.

Ενοχες... κερδωες σιωπες!

Σε κάθε περίπτωση, αξίζει, έστω ως πρόταση. Να δείξουμε, ως χώρα που γέννησε το ολυμπιακό ιδεώδες, πως αντιδρούμε, διαμαρτυρόμαστε, διαχωρίζουμε τη θέση μας. Και αν μια τέτοια ιδέα είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να οδηγήσει σε διεθνή συμφωνία («είναι πολλά τα λεφτά...»), ας την υιοθετήσουμε εμείς και ας προσαρμόσουμε ανάλογα και την «εθνική δράση» μας σε ό,τι αφορά όλη αυτή τη φιέστα του «Κερδώου Ολυμπισμού», βάζοντας τους αυστηρούς όρους και ελεγκτικούς μηχανισμούς σε σωματεία, ομοσπονδίες, σε κάθε βαθμίδα αθλητικής οργάνωσης. Να δείξουμε πως, εμείς τουλάχιστον, θέλουμε αθλητισμό και όχι «μπίζνα»...

Το θέλουμε, όμως; Γιατί, είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς πως «ξαφνικά» και χωρίς ουδείς να το... πάρει χαμπάρι, τα κάμποσα τελευταία χρόνια (με δύο διεκδικήσεις για την οργάνωση στην Αθήνα Ολυμπιακών Αγώνων - τυχαία άραγε;) ο ελληνικός αθλητισμός άρχισε να μαζεύει διεθνείς διακρίσεις, μετάλλια, δόξα. Ακόμη και με... «αθλητές - κομήτες», που διέγραψαν μια πολύ συγκεκριμένη και με μικρή περίοδο εντυπωσιακή τροχιά και έπειτα εξαφανίσθηκαν πλήρως! Ο,τι και αν λένε «υπεύθυνοι» και «αρμόδιοι» που προώθησαν με κάθε μέσο και τρόπο την «ελληνική διάκριση», είναι αδύνατον να μη γνώριζαν, και πάντως να μην υποπτεύονταν ευλόγως, πως πίσω από την ξαφνική «έκρηξη» κρυβόταν το χημικό «πουσάρισμα» αθλητών, η υιοθέτηση και από εμάς των «διεθνών προτύπων»… κατασκευής υπερανθρώπων.

Το γνώριζαν - και σιωπούσαν αιδημόνως! Για να «ακουστούμε», για να αυξήσουμε τις πιθανότητές μας να αναλάβουμε την ολυμπιακή διοργάνωση (με τα τρισεκατομμύρια των έργων, της λοβιτούρας, της διαπλοκής και της αδιαφάνειας!) - στην πιο αθώα εκδοχή, για να στηρίξουμε σε χρόνους χαλεπούς την «εθνική περηφάνια» μας, να υπογραμμίσουμε την «ιδιαιτερότητά» μας, υποκινώντας το συλλογικό εθνικό υποσυνείδητο σε ατραπούς ελέγξιμους. Εύκολα εκμεταλλεύσιμους…

Θέλουμε τη διάκριση αυτού του είδους - και την «επιβραβεύουμε» κιόλας. Με άνευ εξετάσεων εισαγωγή στα πανεπιστήμια, με πλούσια πριμ (για τις δυνατότητές μας), με εφ' όρου ζωής «εξασφάλιση» στις ένοπλες δυνάμεις. Με αποτέλεσμα, το κίνητρο να υπερισχύσει των όποιων φόβων για κινδύνους στην υγεία (ακόμη και τη ζωή!), όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο των αθλητών, αλλά ακόμη και στο οικογενειακό περιβάλλον που ήξερε (αν δεν παρότρυνε κιόλας…) για τη χρήση των καταστρεπτικών φαρμάκων, αλλά δεν έλεγε τίποτε…

Τολμαμε «κοντρα στο ρευμα»;

Μια εγκληματική συνωμοσία σιωπής - και συγκάλυψης, ακόμη και όταν το ντοπάρισμα αποκαλύφθηκε, για τους όποιους λόγους. Πιο πρόσφατη και κραυγαλέα (οι γνωρίζοντες ξέρουν πως δεν είναι η μόνη…) περίπτωση, αυτή του Κεντέρη και της Θάνου. Που σε εθνικό (και πολιτικό!) επίπεδο τη διαχειριστήκαμε μίζερα, ενοχικά, με υπεκφυγές και αυταπόδεικτα σαθρά «επιχειρήματα». Και ενώ «ξέραμε», κι από πάνω μας «ήρθε και κατακούτελα», συνεχίσαμε να πορευόμαστε με σιωπές και συγκαλύψεις - μέχρι να σκάσει τώρα η υπόθεση με την εθνική ομάδα άρσης βαρών. Να βγει, δηλαδή, στο προσκήνιο όλο εκείνο που κουβεντιαζόταν χρόνια τώρα στο παρασκήνιο, με… υπόβαθρο τη βολική «εθνική δικαιολογία» πως «έτσι γίνεται παντού - χωρίς την ντόπα, μετάλλια δεν παίρνεις…»!

Να μην πάρεις ποτέ! Και, πάντως, να μην «ενθαρρύνει» με εθελοτυφλίες τέτοιες πρακτικές η πολιτεία. Που κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσει (αυτό έστω!) πως σε περιπτώσεις αποκάλυψης χρήσης δηλητηρίων από αθλητές, δεν τιμωρείται μόνο ο (τελευταίος κρίκος...) αθλητής, μα ολόκληρη η ομάδα, ο αθλίατρός της, ο προπονητής, η ομοσπονδία! Στη Βρετανία τα παθογόνα συμπτώματα στο ποδόσφαιρο κόπηκαν μαχαίρι με το που η πολιτεία τιμώρησε με πολυετή αποκλεισμό από κάθε διεθνή οργάνωση ΟΛΕΣ τις βρετανικές ομάδες - μετά το δράμα του Χέιζελ! Τι μας εμποδίζει δηλαδή να υιοθετήσουμε τέτοιες δρακόντειες δράσεις - αν δηλαδή εννοεί η πολιτεία πράγματι τη «θλίψη» και την «οργή» που εκφράζει κάθε φορά όχι που υπάρχει, αλλά... απλώς αποκαλύπτεται μια υπόθεση «ντόπας»!

Τολμάμε; Να ξαναγεννήσουμε τον ολυμπισμό και να αναβιώσουμε στην πράξη και όχι στις... χορηγίες το «αρχαίο αθάνατο πνεύμα»; Να ξεκινήσουμε τους γνήσιους νεοελληνικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, που να απευθύνονται σε αυτούς που όντως πιστεύουν στο ευ αγωνίζεσθαι, στην ευγενή άμιλλα, στον άδολο συναγωνισμό για στη διάκριση δίχως αντάλλαγμα! Και ας αφήσουμε τις «Πεκινιάδες» της «Λος Αντζελιάδες», τις «Σιδνεϊάδες» στα χέρια των εμπορικών μάνατζερ!

Ετσι κι αλλιώς, σε λίγα χρόνια και με την πρόοδο της βιοϊατρικής και της βιοχημείας θα έχουμε «φτιαγμένους» υπερανθρώπους (με το DNA από... γαζέλες, θα τρέχουν τα 100 μέτρα σε 2,5 δευτερόλεπτα!), που θα πηδάνε... 30 μέτρα, θα σηκώνουν 3,5 τόνους και θα ρίχνουν τη σφαίρα στα 80 μέτρα! Εμείς Ολυμπιακούς Αγώνες και οι... άλλοι σούπερ εμποροπανηγύρεις με... βόες, κροταλίες, γορίλες και βιονικούς ανθρώπους των κόμικ και της επιστημονικής φαντασίας. Τολμάμε; (από τον ημερήσιο τύπο)