το δυνητικό απρμφ. στον ευθύ λόγο

Καὶ Κορίνθιοι καὶ ᾿Αργεῖοι ἤδη ξύμμαχοι ὄντες ἔρχονται ἐς Τεγέαν ἀποστήσοντες Λακεδαιμονίων, ὁρῶντες μέγα μέρος ὂν καί, εἰ σφίσι προσγένοιτο, νομίζοντες ἅπασαν ἂν ἔχειν Πελοπόννησον. ὡς δὲ οὐδὲν ἂν ἔφασαν ἐναντιωθῆναι οἱ Τεγεᾶται Λακεδαιμονίοις, οἱ Κορίνθιοι μέχρι τούτου προθύμως πράσσοντες ἀνεῖσαν τῆς φιλονικίας καὶ ὠρρώδησαν μὴ οὐδεὶς σφίσιν ἔτι τῶν ἄλλων προσχωρῇ. ὅμως δὲ ἐλθόντες ἐς τοὺς Βοιωτοὺς ἐδέοντο σφῶν τε καὶ ᾿Αργείων γίγνεσθαι ξυμμάχους καὶ τἆλλα κοινῇ πράσσειν. (Θ. 5.32)

σχόλια

ἀφίσταμαι + αιτιατ. + γεν. = κινώ κάποιον ή κάτι σε αποστασία από κάποιον // προσγίγνομαί τινι = προσθέτομαι, πηγαίνω με το μέρος κἀποιου // ἀνεῖσαν: αόρ. του ρ. ἀνίημι = επιτρέπω, αφήνω, [+ γεν.] απελευθερώνω, αποβάλλω // ὀρρωδῶ =  [+ ενδοιαστ. πρότ.] φοβάμαι, τρέμω μήπως // τἆλλα: αιτιατ. της αναφοράς 

• Το δυνητικό απρμφ. και η δυνητική μτχ. στον ευθύ λόγο τρέπονται σε κύρια πρόταση κρίσης που εκφέρεται ή με δυνητική οριστική (η οριστική των ιστορικών χρόνων) ή δυνητική ευκτική (κάθε χρόνου πλην μέλλοντα). Στην περίπτωση που αποτελεί απόδοση εξαρτημένου υποθετικού λόγου, η μετατροπή επηρεάζεται από το είδος του σχηματιζὀμενου υποθετικού λόγου.

• ἔχειν ἄν: δυνητική οριστική (εἶχον ἄν) ή δυνητική ευκτική (ἔχοιεν ἄν); Η δυνητική οριστική αποκλείεται επειδή ο σχηματιζόμενος υποθετικός λόγος δεν μπορεί να δηλώνει το μη πραγματικό. Κι αν ακόμη θεωρηθεί πως η υπόθεση έχει μεταβληθεί (εἰ + ευκτική πλαγίου λόγου), στον ευθύ λόγο δεν μπορεί να δώσει εἰ + οριστική ιστορικού χρόνου (για μη πραγματικό) επειδή η υπόθεση του μη πραγματικού δε μεταβάλλεται ποτέ. Συνεπώς, αποδεκτή η ανάλυση σε δυνητική ευκτική!