ΚΕΙΜΕΝΟ
Παρεγενόμην1 δ' ἀνθρώπῳ τινὶ νουθετοῦντι2 ἑαυτοῦ ἑταῖρον, διότι ἐπίστευεν τῷ κατηγοροῦντι οὐκ ἀκούσας3 τοῦ ἀπολογουμένου ἀλλὰ μόνου τοῦ κατηγοροῦντος4. ἔλεγεν οὖν ὡς5 δεινὸν πρᾶγμα ποιοῖ6 καταγιγνώσκων7+8 τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε αὐτὸς παραγενόμενος9 οὔτε τῶν φίλων ἀκούσας9+10 παραγενομένων, οἷς εἰκὸς ἦν αὐτὸν λέγουσιν11 πιστεύειν12· οὐδ' αὖ ἀμφοτέρων ἀκούσας9, οὕτως προπετῶς13 ἐπίστευσε τῷ κατηγοροῦντι. δίκαιον δὲ εἶναι14 καὶ τοῦ ἀπολογουμένου ἀκοῦσαι πρὸ τοῦ ἐπαινεῖν ἢ μέμφεσθαι, ὥσπερ καὶ τοῦ κατηγοροῦντος. πῶς γὰρ ἄν τις ἢ δίκην καλῶς δικάσαι ἢ ἀνθρώπους κατὰ τρόπον κρῖναι δύναιτο, μὴ ἀμφοτέρων τῶν ἀντιδίκων ἀκούσας16; (Πλάτων, Δημόδοκος)
ΣΧΟΛΙΑ
1. παραγίγνομαι + δοτ. = βρίσκομαι κοντά σε κάποιον (το ρήμα συντάσσεται με δοτική ως σύνθετο με την πρόθεση παρά).
2. αναφορ. μτχ. ( = ὃς ἐνουθέτει)
3. εναντιωματική μτχ. ( = εἰ καὶ οὐκ/μὴ ἤκουσεν)· οι εναντιωματικές μτχ. συνήθως δέχονται άρνηση οὐ, ενώ οι εναντιωματικές προτάσεις άρνηση μή (σπανιότερα οὐ).
4. μέλλ.: κατηγορήσω-κατερῶ, αόρ.: κατηγόρησα-κατεῖπον, πρκ.: κατηγόρηκα-κατείρηκα
5. εδώ εισάγει δευτ. ειδική πρότ. (υποκ/κή κρίση-γνώμη)
6. ευκτική πλαγίου λόγου· η δευτ. ειδική πρότ. στον ευθύ λόγο = κύρια πρότ. κρίσης ( δεινὸν πρᾶγμα ποιεῖς…)
7. κτγρμτ. μτχ. από το δεινὸν πρᾶγμα ποιοῖς
8. καταγιγνώσκω + γεν. προσώπου = κατηγορώ κάποιον, θεωρώ κάποιον ένοχο, καταδικάζω
9. εναντιωματικές μτχ. ( εἰ καὶ οὐκ/μὴ παρεγένετο -ἤκουσεν)
10. ἀκούω + γεν. + κτγρμτ. μτχ. = ακούω ότι /να (άμεση αντίληψη)
11. μτχ. τροπική ή υποθετική
12. οἷς εἰκὸς ἦν αὐτὸν λέγουσιν πιστεύειν = οἷς (δοτ. προσωπ. και υποκ. στη μτχ. λέγουσιν) εἰκὸς ἦν (απρόσ. έκφρ.) αὐτὸν (υποκ. του πιστεύειν) λέγουσιν (τροπ.-υποθ. μτχ.) πιστεύειν (τελ. απρμφ., υποκ. του εἰκὸς ἦν) = στα λόγια των οποίων ήταν φυσικό να πιστεύει
13. επιπόλαια
14. αντικ. στο ενν. ρήμα ἔλεγεν
15. πῶς γὰρ ἄν τις ἢ δίκην καλῶς δικάσαι ἢ ἀνθρώπους κατὰ τρόπον κρῖναι δύναιτο, μὴ ἀμφοτέρων τῶν ἀντιδίκων ἀκούσας: η σειρά των λέξεων: πῶς γὰρ ἄν τις δύναιτο ἢ δικάσαι δίκην καλῶς ἢ κρῖναι ἀνθρώπους κατὰ τρόπον, μὴ ἀκούσας ἀμφοτέρων τῶν ἀντιδίκων
16. υποθετ. μτχ.· απόδ. δύναιτο ἄν ( = εἰ μὴ ἀκούσαι: απλή σκέψη //ἐὰν μὴ ἀκούσῃ: προσδοκ.)
που ειναι η μεταφρασηηη;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήB. Συνάντησα κάποτε κάποιον που προσπαθούσε να μεταπείσει ένα φίλο του, ο οποίος πίστευε στον κατήγορο, χωρίς να έχει ακούσει την απολογία του κατηγορουμένου παρά μόνο τους ισχυρισμούς του κατήγορου. Του έλεγε λοιπόν ότι ήταν φοβερό που καταδίκαζε τον άνθρωπο, χωρίς ούτε ο ίδιος ούτε οι φίλοι του (τους οποίους ήταν φυσικό να πιστέψει) να ήταν αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος και που τόσο αβασάνιστα πίστεψε στον κατήγορο, χωρίς να έχει ακούσει και τους δύο αντιδίκους. Το δίκαιο είναι να ακούσει και τον απολογούμενο, πριν εκφράσει θετική ή αρνητική κρίση, όπως ακριβώς άκουσε τον κατήγορο, γιατί πώς είναι δυνατό να απονείμει δικαιοσύνη ή να κρίνει σωστά έναν άνθρωπο, χωρίς να έχει ακούσει και τις δύο πλευρές; Οι ισχυρισμοί κρίνονται καλύτερα, όταν αντιπαραβάλλονται, όπως η πορφύρα και ο χρυσός. Διαφορετικά, για ποιο λόγο να δίνεται λόγος ομιλίας και στους δύο αντιδίκους ή γιατί οι δικαστές να ορκίζονται ότι θα ακούσουν και τις δύο πλευρές με την ίδια προσοχή, αν ο νομοθέτης δεν πίστευε ότι αυτός ο τρόπος διεξαγωγής των δικών είναι δικαιότερος και προτιμότερος; Αλλά μου φαίνεται ότι δεν έχεις ακούσει το πασίγνωστο αξίωμα. «Ποιο εννοείς;» ρώτησε. «Μην εκδώσεις δικαστική απόφαση, προτού ακούσεις τους ισχυρισμούς και των δύο αντιδίκων».
ΔιαγραφήΗ συνταξη π είναι
Διαγραφή